Kısa bir kitap için çok uzun şeyler yazmayacağım. Kitap, amansız bir hastalığın pençesinde olan Ivan Ilyiç’in ölüme yaklaşırken çevresinde ki her şeyi sorgulamasını anlatıyor.
Öleceğiz. Hepimiz bir gün öleceğiz. Sistem bize maalesef hayatı yaşamaktan daha çok çalışmayı uygun görsede, öleceğimizi bilmeliyiz. Tamam çok çalışalım, iyi yerlere gelelim, insanlara iyi bir dünya bırakalım ama sonunda öleceğiz. Gözümüzü hırsla bürümeye gerek yok. Kim yükselmiş, kim alçalmış, kimin notu daha iyi, kim düşük almış, kimin çocuğu takdir almış, kimin ki sınıfta kalmış, blablabla; hepsi boş. Kimsenin kalbini kırmadan, hem kendimizin hem başkasının gönlünü hoş tutarak, sevdiklerimizle, sevdiğimiz şeyleri yaprak vakit geçirelim; çünkü öleceğiz.
“Tepeye tırmandığımı zannederken aslında bayır aşağı koşmak. Tam böyleydi durum. İnsanların gözünde giderek yükselirken, aynı anda hayat da benden o kadar eksiliyor, ayaklarımın altından çekilip gidiyordu. Madem öyle, ölmeye hazır ol!
Ne bu şimdi? Ne için bütün bunlar? Olacak şey mi! Böylesine anlamsız ve iğrenç olabilir mi hayat? Hayat bu kadar anlamsız ve iğrençse, o zaman niye ölünüyor; hem de acılar çekerek?..
Bir yanlışlık vardı bu işte.
Belki de sürdürdüğüm yaşam, sürdürmem gereken yaşam değildir?”
Enes'in Blogu 
Bir Cevap Yazın